بچه‌های ایران – شماره 2 و 3

قرار است دور هم جمع شویم و لحظات خوشی داشته باشیم. همه بچه‌ها می‌توانند عضو تحریریه بزرگ ما باشند، فقط کافی است دست به کار شوند و یک نامه برای مجله بنویسند.

هر شماره از این مجله با مطالب خواندنی درباره دایناسورها، فضا، بدن انسان، زندگی حیوانات، بازی، کاردستی، فیلم و داستان همراه است.
مخاطبان عمومی مجله از بچه‌‎های سنین 6 تا 12 سال هستند.

می‌شنوی یا میشنفی؟

خیلی‌ها وقتی می‌خواهند بگویند شنیدم، می‌گویند شنفتم. شنیدن درست است یا شنفتن؟ هر دو درست است. با خیال راحت بشنوید و بشنفید!

توی این شماره مجله حسابی درباره‌ی گوش و شنیدن برای‌تان نوشته‌ام؛ چرا؟ چون خیلی از دوستان من و هم‌کلاسی‌های شما مشکل شنیدن دارند. آنها به هر دلیلی ممکن است خیلی خوب صدای معلم یا دوستان‌شان را نشنوند و کلمات را تشخیص ندهند. بعضی از آنها سعی می‌کنند با دقت به دهان گوینده توجه کنند.
بعضی وقت‌ها هم می‌گویند، لطفا دوباره بگو یا به از معلم می‌خواهند دوباره حرف‌ها و درس‌هایش را تکرار کند. گاهی معلم‌ها و بزرگ‌ترها و دوستان حوصله دارند و کمک می‌کنند؛ بعضی وقت‌ها هم بی‌حوصله هستند و حتی عصبانی می‌شوند. شما تا به حال این وضعیت را تجربه کرده‌اید؟ شده است بدون آن که تقصیر داشته باشید، توبیخ شوید؟ موقعیت بدی است.
کسی که در شنیدن مشکل دارد، تنها می‌تواند یک تقصیر داشته باشد. آن هم این است که خجالت بکشد به دیگران بگوید خوب نمی‌شنوم. اگر خودتان یا دوستان مشکل شنیدن داشتید، بهترین کار این است که به بزرگ‌ترها بگویید. مراکز شنوایی‌سنجی می‌توانند بعضی از مشکلات را تشخیص دهند. گاهی هم مشکل شنیدن از دستگاه شنوایی نیست. ما نیاز داریم که با دیگران حرف بزنیم. صدای آنها را بشنویم و با شنیدن مغز و ذهن‌مان را تقویت کنیم.
این تمرین شنیدن بخش مهمی از مرحله‌ی آموختن است. پس خوب بشنوید. یکی از راه‌های خوب شنیدن، گوش دادن به قصه‌های ضبط شده است. البته حتماً حواس‌تان هست که بلندی صدا نباید به دستگاه شنوایی‌تان آسیب بزند. امیدوارم از این شماره مجله هم لذت ببرید. منتظر نامه‌های خوب شما هستم. لطفاً بخش‌های مربوط به شنیدن در این شماره را خیلی خوب بخوانید و درباره‌ی چیزهایی که از آن می‌آموزید با دیگران حرف بزنید.
یکی از بازی‌های بامزه‌ای که ما انجام می‌دادیم، اسمش تلفن‌بازی بود. بازی‌مان این‌طوری بود که چند نفری کنار هم می‌نشستیم و نفر اول صف یک جمله توی گوش نفر دوم می‌گفت و نفر دوم آن چه را شنیده بود به نفر کناری‌اش می‌گفت و به همین ترتیب تا آخر صف. آخرین نفر جمله‌ای را که شنیده بود بلند می‌گفت.
معمولاً جمله خیلی تغییر کرده بود. هم کلی می‌خندیدیم، هم تک به تک جمله‌ای را که شنیده بودیم و تکرار کرده بودیم، بلند می‌گفتیم. هر کسی اشتباه شنیده بود، می‌رفت آخر صف. کسی که مدام آخر صف بود، نیاز به تمرین شنیدن داشت. شما هم امتحان کنید.