عملیات مهندسی

در تاریخ‌‏نگاری سازمان مجاهدین خلق پس از پیروزی انقلاب اسلامی و خصوصاً پس از آغاز فاز مسلحانه، دو گروه مهاجم مورد بررسی قرار می‏‌گیرند: نخست گروهی که اکثریت مطلق آنها را هواداران، سمپات‌‏ها و اعضای رده‏‌پایین تشکیل می‌‏دادند. هدف این گروه، وارد آوردن «ضربۀ کمّی» از طریق ترورهای کور خیابانی، کشتار مردم غیرمسلح و «پاسدارکشی» و «ریشوکشی» در معابر شهری بود. گروه دوم متشکل از اعضای رده‏‌بالای سازمان و نیروهای نفوذی مجاهدین در نهادهای انقلابی بود و وظیفۀ آن، ترور مسئولین عالی‌‏رتبۀ کشوری و لشکری و ایجاد «ضربۀ کیفی» به نظام بود. در نظر مجاهدین دو خط «زدن سرانگشتان رژیم» و «ضربه به سر حاکمیت» در راستای استراتژی «تنه‏‌زدن» باید منجر به سقوط نظام در سال 1360 می‏‌شد که به شکست انجامید.
حلقۀ گمشده در این تاریخ‌‏نگاری، جایگاه و نقش «بخش ویژۀ نظامی» سازمان مجاهدین خلق در عملیات‌‏های تروریستی سازمان است. بخش ویژۀ نظامی گرچه از اعضا و کادرهای رده‌‏بالای مجاهدین و نیروهای زبدۀ عملیاتی تشکیل شده بود، ولی به صورت خاص ترور مسئولین نظام را دنبال نمی‌‏کرد؛ بلکه به مثابه بازوی اطلاعاتی عملیاتی مرکزیت، مأموریت‌‏های خاص و «ویژه»ای را دنبال می‏‌نمود که در انحصار خودش قرار داشت. همین بخش بود که عملیات غم‌‏انگیزی تحت عنوان «عملیات مهندسی» و شکنجۀ دردناک پاسداران را رقم زد.