چالش هسته‌ای – جلد سوم

پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست‌ جمهوری خرداد ۱۳۹۲ و تعیین محمدجواد ظریف برای مقام وزارت امور خارجه و نیز مسئول پروندۀ هسته‌ای ایران، مسیر عزتمندانۀ مذاکرات هسته‌ای و دفاع از حقوق ملت در برخورداری از ظرفیت گستردۀ فناوری هسته‌ای که گروه سعید جلیلی آن را دنبال می‌کرد، تغییر کرد و سیاست‌های گذشته در سال‌های ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۴ پی‌ گرفته شد. در این مقام، به برخی اصول بنیادین مذاکرات هسته‌ای در این دوره اشاره خواهیم کرد.

در پی انتخاب حسن ‌روحانی به‌عنوان رئیس‌جمهور در انتخابات ریاست ‌جمهوری سال ۱۳۹۲، پروندۀ هسته‌ای ایران به‌صورت کامل در اختیار ایشان قرار گرفت و به‌دنبال نصب محمدجواد ظریف به سمت وزیر امور خارجه و نیز مسئول پروندۀ هسته‌ای ایران از مرداد ۱۳۹۲، مذاکرات هسته‌ای به مسیر طی‌ شده در سال‌های ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۴ بازگشت. سیاست «اعتماد به غرب و اخذ شیوۀ اعتمادسازی» و عقب‌نشینی‌های یک‌طرفه از اصول راهبردی، از ویژگی‌های این ‌دوره است.

در این دوره، برخلاف دوره‌های پیشین، پروندۀ هسته‌ای ایران از دخالت مستقیم شورایعالی ‌امنیت ‌ملی ایران خارج شد و به‌طور کامل در اختیار وزارت امور خارجه و ظریف قرار گرفت. مطابق سیاست‌های اتخاذ شده، سه ‌توافق مهم «ژنو»، «لوزان» و «برجام» طی این دوره در مذاکرات هسته‌ای رخ داد که لازم است هر یک‌ را جداگانه بررسی کنیم. در این مجلد از کتاب، به بررسی توافق ژنو و بیانیهٔ لوزان می‌پردازیم.